Last
week in our studio Jacques Brel revealed and the train has stopped.
Although
he was very quite that day and had no interest in paintings or sketches or
full colour copies or other goodies left on the desks or easels. He
was just wondering why people do carry about this separate spaces for
them selves? Why have they divided this beautiful space into the 10
square meeter boxes? Where is the clue hidden?
Then
he said to me:
– I don`t believe in the dirty mugs and rotten mops. I
rather believe in the melody expressed with the
words – he emphasized his opinion with the sharp hand gesture.
– You
mean the singing – I urgently asked. He just nodded his head. His
masculine torso was wrapped in the woolen, dark sweater (hard to say which color and was it lamb wool or cashmere I really don`t know). His
nodding head made me think.
Later
on, when I came back with the washed mugs in one hand and cut forefinger in the other, I heard they whistling with Kuba one melody. But I
didn`t recognize what it was. So I felt foolish and uninformed like
when listening an opera (especially the Mozart).
I almost forgot, we were accompanied by the charming couple, unfortunately don`t know
their names. They were mainly concentrated on themselves and good for
them.
I
wish got that moment back today, instead of dealing with completely
different kind of people. We
never appreciate or sometimes even recognize the moment, and the
extraordinary connection, which appears very rarely these days.
Peckham, 2012
|
Hozier–hose–'wąż wodny', ale wrażliwy. Trubadur, śpiewa o wiecznej miłości, ponad grobem. Lisach nadgryzających ciało, ale to nie szkodzi, bo miłość jest wieczna. Prosi, żeby matka nie jęczała mu nad głową. Ta też potrafi być wieczna. A w scenerii raczej intymnej przemawia: Kochanie, jest coś tragicznego o tobie/w tobie, Coś magicznego. Zgadzasz się? dopytuje. Śpiewanie go wyładnia. Wręcz rysy mu się zmieniają. I zęby jakby prostsze, włosy falują, miękko się układają, tańcząc wokół czoła. A potem jak opowiada o śpiewaniu, to jakby ktoś inny. No ale z drugiej strony bez człowieka nie byłoby grania. Syreni śpiew, choć męski. Gdzie to nas zabierze? Do tajemnicy i krainy wiecznej szczęśliwości. A nie jest to dom pogrzebowy. Siergiej Połunin zatańczył niby swój ostatni taniec do Take Me to Church . Tym smutniej, bo tańczy, że płynie. Na szczęście tańczy dalej. Jak te wrażliwości się zgadzają! Jeden tańczy, drugi śpiewa, obaj w ruchu. No aż miło p
Komentarze
Prześlij komentarz
Dzięki za odzew!