Nagły pomnik

Marcello spójny z fotografią

Marzę o pustej przestrzeni wokół głowy.

Pomiędzy parą kochanków mimo odległości, wyczuwalne jest napięcie.

Sierpniowe słońce oświetla bukiet kwiatów, za którym próbuje się ukryć Jerry Hall.

Trzysta metrów dalej pod palmą w białym garniturze stoi Marcello Mastroianni.
Papierosy w upał. Brawo. Wizerunek musi być spójny z tym na fotografii.

Z tej odległości nie widać dokładnie, ale chyba pali papierosa.

Język ciała mówi: palę papierosa i marzę o dziewczynie, której ciało wystaje zza bukietu kwiatów. 

Ego matka hodowała herbacianą różę taką jak tamta. Rosła jeszcze ładniej, kiedy ojciec zbudował pergolę, wokół której mogła się pleść. I tyle go widział

W połowie drogi między nimi czerwona plama. To symboliczna namiętność, która rozwija się w czasie rzeczywistym. Ruszył by do niej. Pocałował, przycisną do białego lnianego garnituru. Powąchał jasne włosy, rozgrzane słońcem. 

Ale nie może, bo nogi zamieniły mu się w marmurowy postument z dorycką bazą.

Dobrze że przygwoździło go akurat pod palmą, pozostanie w cieniu. Jego namiętność musi poczekać, schłodzić się wiatrem. Może ktoś się zlituje i doniesie lody?

Źródło światła pada z lewej strony, w romantyczny kadr wkroczył Helmut Newton. Wymamrotał komplement z niemieckim akcentem na temat nóg Jerry. Stylistkę pochwalił za złoty strój kąpielowy błyszczący w słońcu, zaoszczędzili na blendzie.

Mat Damon mówi, że Brad Pitt to wybitny aktor, osobowość kina. Pitolenie.

Przyglądam się jak moja dłoń chwyta z gracją ołówek, który nie ma w środku grafitu, ale to bez znaczenia. Tempo Libertanga Astora Piazzoli zwalnia piętnaście razy w mikro-skali mojego ucha.

Żywa muzyka nie ożywi pomnika.

Monika Waraxa 5/08/2013