Rozklejam się na obczyźnie

Korale Palomy, jak komórki/ Paloma`s beads like cells

Zabierz je do rzeki

mam gorączkę dżungli.

Nie mogę nawet jeśli bym chciał

Wszystkie strony obejmują...

Tym razem odcienie szarości, tak kochane przez współczesnych artystów.

Mocna Yorkshire wypłukuje magnez– trzeba o tym pamiętać.

Bryan Ferry śpiewa mi prosto znikającym głosem. Slave of love to ja i mój mąż. Już na zawsze, mimo pesymizmu i herbaty, która stygnie, a toalety jak latryny na warmińskich polach. Zimno jak w psiarni.

Szczątki w odpowiedniej skali mogą być rozpatrywane jak relikwie,

których ciągle za mało, mimo charyzmatycznych trupów w dużych ilościach.

Dłonie Baryshnikova bardzo małe, ale nimi tańczył niewiele, choć one zwieńczają ruch. 

Nos z dużymi dziurami jest nieelegancki.

Oczy Avedona patrzą na harmonijkę opowieści, która zakrzywia rzeczywistość

jak wstęga Mobiusa. Drugie oko pilnuje zakończenia, którego nie ma.

Przypomniają oczy Pawła, ale może to przez okulary?

Rozpikslowana blondynka, próbuje przypomnieć sobie swoje imie bo przez dwadzieścia pięć lat stała za blisko Coco Chanel. I tak je namalowałam, ale kiedy to było? Teraz już tak nie maluję.

Dłoń Coco zaciśnięta/ Coco`s hand tightened

M.W 13.021.13

Take her to the river

I`ve got jungle fiver

I can`t even I could

All sites embracing...

This time shades of gray, so favored by the contemporary artists.

Strong Yorkshire without milk, pan the magnesium– that should be remembered

Bryan Ferry is singing straight to my ear with his vanishing voice. No more interviews.

Slave of love – that`s me and my husband. For ever, despite the pessimism, and tea which get cold to fast. And toilets like latrines on Warminski`s fields.

Bones in the right scale, might be considered as a relics. Which is never enough despite the hole generations of the charismatic corps. Baryshnikov`s palms are too tiny, so hi didn`t dance them a lot. Although they fulfil the dance figure. Too big nose is inelegant.

Avedon`s eyes looking at the harmonica of my story, which curves reality like Mobius` riband. The second eye is watching the end, which doesn`t exist. Those eyes remind me Paweł`s eyes, because of the glasses possibly.

Pixelated blond is trying to connote her name – she was standing too close to Coco Chanel for over twenty five years. I panted them like this, but it was long time ago. I don`t do such a things any more. Her firmly closed palm controls the last cut. It matters the most.