Przejdź do głównej zawartości

Bezeceństwa Banksy`ego



M. Waraxa, Dulwich village, 21.05.13
Dziś podczas przemiłego spaceru poprzez East Dulwich, napotkałam lampę, która podzieliła mi kadr na dwa. Po lewej domki, domki, domki. Po prawej dom przeznaczony do rozbiórki, ale wcześniej przyozdobiony przez street-artowców. Na zdjęciu, tuż pod drzewem majaczy tylko pomarańczowy ornament. W rzeczywistości cały dom w środku i na zewnątrz został zamalowany.

Od razu nasuwa się historia Kinga Robbo i Banksy`ego. Wojna pomiędzy nimi albo bardziej przepychanka zaczęła się w 2009 roku, a zakończyła niestety niezbyt pomyślnie dla Kinga, który od 2 kwietnia 2011 roku jest sobie w śpiączce. Oficjalna wersja mówi o nieszczęśliwym wypadku. W kuluarach, słychać jednak szepty, że doszło do rękoczynów ze strony bandy Banksy`ego. Historia jest o tyle smutna, że aferę zaczął Banksy, który zamalował wpis Kinga z 1985 roku, przy Regent`s Canal w Camden.

Na lewo od linii lampy, ta szara plamka na horyzoncie, to najwyższy budynek w Europie. Na zdjęciu jest taki malutki, że prawie go nie widać.
Autorem The Shard, 'Odłamka' jest Renzo Piano, który zaprojektował m.in.: Centre Pompidou w Paryżu oraz częściowo Potsdamer Platz w Berlinie. Nowa szara wieża dodaje wątpliwego majestatu okolicy London Bridge. Odłamek wygląda jakby był niedokończony. Jego ostre zwieńczenie przypominają cybernetyczny tulipan. Ta otwarta forma kojarzy się niebezpiecznie i aż się prosi, żeby ktoś się na nią nadział. Może na przykład zagubiony King Kong? Szkoda futrzaka...  
Gdyby w okolicy pojawiła się ręka na tyle duża, żeby skubnąć rożek, Odłamek nie wcinałby się tak dosłownie w niebo. Co na to niebo?

Z lewej strony, czego nie widać w kadrze była sobie chatka, bez zasłonek w oknie. W domku na kanapie siedział leń. Facet się prawie nie ruszał. Wyglądał jakby nie wstawał od kilku miesięcy, ale to tylko złudzenie. Dresy w neutralnym kolorze wzmacniały jego uderzającą asymilację z siedziskiem. Pewnie żyje z zasiłku. Wcześniej mieszkał z matką, ale matka już nie mieszka. Trzyma sobie teraz nogi na podnóżku, który dla jego sąsiadów mógłby być zagłówkiem. 
Od czasu do czasu wychodzi z domu, żeby na szczycie górki kupić u rzeźnika jajka, udające organic, a w rzeczywistości free range. Plus kiełbaskę wieprzową. Ten zestaw nieodmiennie przywodzi mu na myśl bezeceństwa. Co począć, nie będzie przecież zmieniał nawyków żywieniowych przez głupie skojarzenia.

Chmury na niebie londyńskim zmrowiły się, podrażnione Odłamkiem. Od momentu kiedy budynek został ukończony, wieje tu częściej niż zwykle. Wiatr jest zimny, a słońca widać na niebie mało. Analizy porównawcze trwają co prawda za krótko, żeby przesądzić o sprawie. Jednak od momentu kiedy budynek zasilił panoramę miasta, pogoda załamuje się częściej o 20% w skali kwartału. Przyczyną może być sprzężenie z klątwą Posejdona, którą ściągnął na Wielką Brytanię generał Nelson, W 1803 roku zabrał do domu ceramiczną figurkę, znalezioną na przylądku Sunion, w czasie wyprawy przeciwko Francuzom. 
Co prawda kiedy stracił ramię i oko oddał ją do muzeum. Chyba jednak zreflektował się za późno. A i Odłamek nie polepsza sytuacji.

Monika Waraxa 12.14.11

265 Lordship Lane


Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Dzięki za odzew!

Popularne posty z tego bloga

Fantazja o Michelu Houellebecqu

  Wiem, że życie to jest gra, czy coś w rodzaju teatru. Choć odgrywanie pewnych scenek jest bardzo bolesne. Często sobie z tego kiepkuję, traktując trudne przeżycia, których dostarczają mi bliscy, jako dobry temat do tego, żeby to opisać.  Myślę, że robiło i robi tak wielu twórców. Nawet mój ukochany Houellebecq. Niedawno, czytając „Wrogów publicznych” (2008), dowiedziałam się, że opisując matkę Adriana – puszczalską hipiskę, w „Cząstkach elementarnych”, miał na myśli swoją rodzicielkę. Tak przynajmniej odebrała to Lucie Ceccaldi, która zostawiła małego Houellebecqa pod opieką dziadków. Czym jak się okazuje ją rozsierdził.  Wydała więc biografię „L'innocente: ecrit” (2008) (w wolnym tłumaczeniu: niewinność przemówiła), w której odnosi się do tego, kim jest jej syn. Houellebecq we „Wrogach publicznych” (wymiana listów między nim a Bernardem-Henri L é vym) komentując jej książkę, stara się dystansować do tematu, ale czuć, że go to dotknęło. Jako dziecko przeżył zawód, troch...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Przekładaniec w moim ulubionym smaku

Vivian Maier Diane Arbus Szereg moich obrazów z lat 2006-2008 był zainspirowany zdjęciami Diane Arbus. O Vivian Maier usłyszałam niedawno.  Biografia Arbus, w którą namiętnie się wczytywałam, o mały włos nie przyprawiła mnie o depresję. Oglądając dokument poświęcony życiu i twórczości Vivian Maier w drodze z Torunia do Warszawy: maniaczka, obsesja, ból, gdzie zapodziała się jej kobiecość? Oj mrocznie. Jedna znana, druga zapomniana.  Amerykanki, Diane żydowskiego pochodzenia, urodzona w rodzinie futrzarza.  Żona uprzywilejowana, niezbyt szczęśliwa w małżeństwie. Na fali wolnej miłości  próbowała urozmaicać pożycie  w gronie przyjaciół, zakończyło się rozwodem.  Rodzina Vivian wyemigrowała z francuskiej wioski, położonej gdzieś w górach. P rzez całe życie  była nianią. Nigdy nie założyła rodziny. Przez niektórych pracodawców podejrzewana o skłonności socjopatyczne, bo trudno było przeoczyć jej zamknięcie i neurotyczność z jaką doczyszczała sprz...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Wielka koniunkcja

Wczoraj byłam na demonstracji. Kasia sąsiadka mnie zabrała. Potem się rozdzieliłyśmy, a ja zanurzyłam się w czymś, na co czekałam od wielu lat. Pierwszy raz w moim życiu czułam, że spotykają się różne rzeczywistości, które wcześniej były oddzielone. Spacer 28.10, fot. MW Dokładnie rok temu, w Zakopanem czytałam tekst o Simone de Beauvoir w „Wysokie Obcasy Ekstra” i to mnie zasmuciło , bo przypomniało mi, że jej świat jest bliski wyzwolonym kobietom z Mokotowa i Saskiej Kępy oraz Żoliborza, ale nie dziewczynom z Olsztynka, miasteczka z którego pochodzę, a ważne kwestie samorealizacji, spełnienia i szczęścia kobiet, wciąż dotyczą tylko garstki wybranych. We wtorek była rocznica śmierci mojego taty i byłam w Olsztynku. Wieczorem, we wtorek 27 października, przy ratuszu demonstrowało chyba ze sto osób, może więcej. To, co dzieje się w Warszawie, wydarza się również tu. Na widok skandujących mieszkanek Olsztynka, które idą główną ulicą naszego miasteczka, wybrzmiała powaga i zasięg sytu...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej